ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΕΒΑΛΈ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΑΛΛΙΩΣ

ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ

Δυο μέρες ακούμε και βλέπουμε μυξοκλάματα  και θεατρινίστικους λεονταρισμούς…. για την Ελλάδα!

Δυο μέρες βλέπουμε ταινίες  Ζορό  που  αερομαχεί για να σώσει την πατρίδα!

Και όλοι για την Ελλάδα… ρε γαμώτο…

Όλοι τους ό,τι κάνουν, ό,τι  λένε για την Ελλάδα το κάνουν!

Για την Ελλάδα παζαρεύουν.

Για την Ελλάδα καταδυναστεύουν τον Ελληνικό λαό.

Για την Ελλάδα δε λένε να ξεκολλήσουν από τους θρόνους τους!

Για την Ελλάδα δεν τους κολλάει ύπνος και τρελαίνονται στο σούρτα- φέρτα με κουβέντες και παζάρια και εκβιασμούς  και τηλέφωνα και τόσα και τόσα…

Τα ακούσαμε, και τα είδαμε όλα αυτά. Καιρό τώρα τα ακούμε.

Για την Ελλάδα λοιπόν « άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς».

Τα μόνα όμως που δεν ακούσαμε για μια ακόμη φορά.

Ø  Τί θα γίνει με τους εξωπλανητικούς  300;

Ø  Τί θα γίνει με τις παχύτατες  βουλευτικές, υπουργικές και κάθε είδους κυβερνητικές  τσέπες, τις ανέγγιχτες και ανεπηρέαστες από την κρίση και την κακομοιριά που μαστίζει τον Ελληνικό λαό;

Ø  Τί θα γίνει με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»  ερήμην του Ελληνικού λαού;

Ø  Τί θα γίνει με την ξενοκρατία στην Ελλάδα;

Ø  Τί θα γίνει με τα παιδιά μας που παραμένουν άνεργα και χωρίς καμιά προοπτική;

Ø  Τί θα γίνει  με όλο εκείνο τον κόσμο που δεν μπορεί πλέον να έχει πρόσβαση σε στοιχειώδη διαβίωση;

Ø  Τί θα γίνει μ’ αυτά «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»;

Ø  Τί θα γίνει με τα σχολεία, τα νοσοκομεία… τα…, τα…, που κλείνουν;

Ø  Τί θα γίνει με τα χωριά που ερημώνουν;

Ø  Τί θα γίνει με τη δική μας καθημερινότητα;

Ø  Τί θα γίνει με όλο αυτό τον κόσμο, τις χιλιάδες του κόσμου που περιμένει στο Σύνταγμα;

Ø  Τί θα γίνει με όλους εμάς;

Ø  Πόσο χρόνο ζωής ακόμα μας δίνουν;

Τι έγινε λοιπόν;

Το ξαναμοίρασα – αναδιανομή  -    της εξουσίας ερήμην του ελληνικού λαού.

Κι ο Ελληνικός λαός

ΜΗΔΕΝ ΑΠΟ ΜΗΔΕΝ ΜΗΔΕΝ

 

 

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ' όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει

στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

                                 τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;