Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ «ΤΩΝ ΜΕΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΕ».

Ένας ακόμη ιός κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Ανάμεσα στους κύκλους στους κύκλους της εκκλησίας και ταλανίζει, μολύνει τους χριστιανούς. Βέβαια ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει, κανένα εμβόλιο δεν μπόρεσε να τον εξαλείψει, σε καμιά εποχή στην υπερ - δισχιλιετή ιστορία του χριστιανισμού της στρατευόμενης εκκλησίας.

Είναι ο ιός «των μεν και των δε». Των «εμείς» και των «εσείς». Των προβάτων και των εριφίων. Των υπέρ – ορθοδόξων, αυτών που παίρνουν την ορθοδοξία πάνω τους και των «γιαλαντζί», όπως ισχυρίζονται οι προηγούμενοι,  χριστιανών.

Τον είδαμε στο μεγαλύτερο μέρος του 8^ου και το πρώτο μισό του 9^ου αιώνα. Ήτανε τα ζοφερά χρόνια της εικονομαχίας. Οι μεν αγκάλιαζαν τις εικόνες, οι δε τις κατέστρεφαν. Ο καθένας υπεστήριζε τα δικά του δίκαια.

Αργότερα το 1054 ο ιός επικατάρατος, έδρασε ανεπανόρθωτα. Το Σχίσμα που πλήγωσε την ενότητα του χριστιανικού κόσμου.

Να πούμε για το  1924; Και πάλι ο ιός επιθετικότατος. Άφησε και πάλι τις βλαβερές του συνέπειες το σώμα του ορθοδόξου πλέον χριστιανισμού διαμορφώνοντας και πάλι νέες παρατάξεις «των μεν και των δε». Οι μεν διακηρύττουν πως σηκώνουν το λάβαρο της γνήσιας ορθοδοξίας, οι δε είναι όπως ισχυρίζονται οι πρώτοι είναι οι ριψάσπιδες γιατί ακολούθησαν το νέο ημερολόγιο.

Είναι ακόμη το θέμα με τους «κολυβάδες», είναι το πρόσφατο με το «Κολυμπάρι», είναι … είναι … και πάει λέγοντας.

Και τώρα ο κορωνοϊός. Μια πανδημία που μαστίζει την ανθρωπότητα χωρίς βέβαια καμιά εξαίρεση και εδώ σε μας.

Οι εκκλησίες για λόγους ασφαλείας του ποιμνίου, σιωπούν και αναστέλλουν την τέλεση κάθε ιεροπραξίας, κάθε μυστηρίου και αυτής ακόμα της Θ. Λειτουργίας.

Ο ιός  «των μεν και των δε» πήρε και πάλι τας πάνω του.

Κακώς έκλεισαν οι εκκλησίες από τη μια, καλώς έγινε εν μέσω πανδημίας και κινδύνου, από την άλλη.

Καλώς τελείται η ακολουθία έστω και κεκλεισμένων των θυρών οι μεν, κακώς λένε οι άλλοι, ούτε αυτό χρειάζεται.

Ο ιός καλά κρατεί με εμφανέστατο το σύμπτωμα του κονταροχτυπήματος και του πολέμου.

Κι εγώ σ΄ σε τούτες τις συρράξεις έχω σαν αντίδοτο το ευαγγέλιο της Κυριακής των Απόκρεω, της Μελλούσης Κρίσεως. Ευτυχώς δεν αναφέρει μέσα το «πορεύεθε» απ’ εμού, όσοι προς καιρού, δεν ήλθατε προς με όταν οι καμπάνες σίγησαν εν καιρώ πανδημίας και μείνατε προσευχόμενοι στα σπίτια σας ή και το αντίθιετο.

ΚΥΡΙΕ

Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου, καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ.