Τελικά «ο κορώνας» μας ξεμπροστιάσε.

Τελικά «ο κορώνας»  μας ξεμπροστιάσε.

Τελικά «ο κορώνας» κατάφερε να μας ξεμπροστιάσει.

Ο κορωνοϊός. Μια πανδημία που μαστίζει την ανθρωπότητα χωρίς καμιά εξαίρεση.

Οι εκκλησίες για λόγους ασφαλείας του ποιμνίου, σιωπούν και αναστέλλουν την τέλεση κάθε ιεροπραξίας, κάθε μυστηρίου και αυτής ακόμα της Θ. Λειτουργίας.

Ο κορωνοϊός. Κατάφερε να βγάλει στη φόρα τα ενδόψυχα μας, τα καλά κρυμμένα μέσα μας και να χαλάσει το προφίλ που με τόση προσπάθεια και ωραιοποίηση βγάζουμε προς τα έξω.

Είναι ο  ιός που τούτο το καιρό θέριεψε και  κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Ανάμεσα δυστυχώς  στους κύκλους της εκκλησίας και ταλανίζει, μολύνει τους χριστιανούς. Βέβαια ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει τούτος ο ιός, ποτέ δεν έπαψε να κυκλοφορεί ανάμεσα μας.  Κανένα εμβόλιο δεν μπόρεσε να τον εξαλείψει, σε καμιά εποχή, στην υπέρ - δισχιλιετή ιστορία του χριστιανισμού της στρατευόμενης εκκλησίας.

Είναι ο ιός «των μεν και των δε». Των «εμείς» και των «εσείς». Των εκ δεξιών και των εξ ευωνύμων του Ιησού, των προβάτων και των εριφίων. Των υπέρ – ορθοδόξων, αυτών που παίρνουν την ορθοδοξία πάνω τους και που φαρισαϊκώς αυτοϊκανοποιούνται και των «γιαλαντζί», των νεορθοδόξων, αυτών που πρόδωσαν τη πίστη, όπως ισχυρίζονται οι προηγούμενοι,  χριστιανών.

Αλήθεια έχουμε την πολυτέλεια γι’ αυτό το πόλεμο;

Έχουμε την ευχέρεια σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές των διαιρέσεων και των διατάξεων;

Είναι δυνατόν να ιστάμεθα επί ξηρού ακμής και αντιμαχόμεθα, δημιουργώντας ένα κλίμα πολεμικό, για  το «ποιανού είναι ο Θεός»;

Αδελφοί.

Όντως ζούμε μια κατάσταση πρωτόγνωρη.

Δεδομένα και κατακτήσεις που ήταν μέχρι τώρα αδιαμφισβήτητα δικαιώματά μας, εξαφανίζονται καθημερινά.

Ο θάνατος παραμονεύει στη γωνιά χωρίς αιδώ και χωρίς καμιά απολύτως διάκριση.

Φτάσαμε στο σημεία να μιλάμε για επιλογή στο δικαίωμα ης ζωής.

Φτάσαμε στο σημείο να μην θέλουμε να δούμε άνθρωπο. Φοβόμαστε τον άνθρωπο. Τρέμουμε στην ιδέα πως θα συναντηθούμε με ανθρώπους. Κι αν αυτό είναι απαραίτητο, τον κρατάμε σε απόσταση ασφαλείας. Ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι ζούμε μακριά ο ένας από τον άλλον, τον αποφεύγουμε γιατί τον φοβόμαστε. Τώρα πουθενά δεν νιώθεις ότι είσαι άνθρωπος κοντά σε ανθρώπους! "Δεν υπάρχει πουθενά ένας τόπος να ακουμπήσει η καρδιά μου" (Καμύ).

    Φοβόμαστε ακόμα και τον ίσκιο μας.

Πανικοβαλλόμαστε αν κάτι πιάσουμε στα χέρια μας, δεν τολμάμε κάπου να ακουμπήσουμε.

Αλήθεια προς τί αυτή η αντιπαλότητα; Προς τί αυτός ο ναρκισσισμός; Προς τί ο φαρισαϊσμός;

Μιλάμε για τον Χριστό αλλά   οι πράξεις μας δεν κάνουν το ίδιο. Είναι πλήρεις υποκρισίας. Θέλουμε ανοιχτές εκκλησίες, αλλά με ανταρσίες,  με φωνές και ύβρεις, με ανυπακοές και παραβατικές συμπεριφορές, με επιθέσεις και ψόγους σε Ιερείς, στην Ιερά Σύνοδο, σε όποιον συνιστά υπομονή και προσευχή άχρι καιρού, με αδιαφορία στον συνάνθρωπο.

«Θέλουμε όμως να κοινωνήσουμε.

Βλέπουμε τη Θεία Κοινωνία ως εξάσκηση θρησκευτικού δικαιώματος. Έρχεται το Πάσχα και σκεφτόμαστε ακόμα και το πώς θα σπάσουμε κάποια πόρτα Εκκλησίας για να Κοινωνήσουμε. Πολλοί ιερείς έχουν βρεθεί στο στόχαστρο από τους επαναστάτες της οθόνης αλλά δεν άκουσα κανέναν να βγει και να πάρει την ευθύνη για τους καθημερινούς θανάτους . Κουνάνε όμως το δάχτυλο γιατί ο Ιερέας δεν λειτουργεί και δεν ανοίγει τις πόρτες! Άνθρωποι που είναι ικανοί αν πάνε τελικά στην απώλεια να πούνε στον Χριστό ότι κάνει λάθος!» π. Σπυρίδων Σκουτής.

          Έχουμε βέβαια και την άλλη πλευρά.

          Αυτούς που για τους δικούς τους λόγους, τις δικές τους ιδεοληψίες, βγάζουν σπυριά μόλις ακούσουν για ιερείς, για εκκλησία, για ιερή ακολουθία.

          Φτάσαμε στο σημείο όταν τη Δευτέρα Κυριακή των νηστειών (15/3/20), χωρίς, να υπάρχει καμιά ακόμη απαγόρευση, να χαρακτηρισθεί εγκληματική πράξη η Θ. Λειτουργία και εγκληματίες οι ιερείς που τόλμησαν να κοινωνήσουν πιστούς, από μια ορθολογιστικώς σκεπτομένη και εκφραζομένη μερίδα, γνωστή ευτυχώς για τις ευκαίρως - ακαίρως επιθέσεις της. Απειλούν και χλευάζουν πάντας, όσους τολμούν να αναφερθούν στο θέμα της Θ. Κοινωνίας.

          Χρόνια και χρόνια προσπαθούν οι σαρκοφάγοι του Ελληνισμού να κλείσουν τις εκκλησίες, να στείλουν στα αζήτητα τη πίστη, να καταργήσουν όνι μυρίζει «θυμάρι και λιβάνι», να διαγράψουν το είναι μας. Στη δεδομένη στιγμή, δυστυχώς, η πανδημία τους ευνόησε.

          Αδελφοί.

          «Μιλάμε για Θεία Λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών. Πώς να Λειτουργήσουμε όταν τα παιδιά μας είναι αποκλεισμένα; Τι Θεία Λειτουργία θα είναι αυτή; Πώς να λειτουργούμε χωρίς ποίμνιο; Είναι σαν πατέρας να τρως εσύ αλλά τα παιδιά σου όχι. Μια Θεία Λειτουργία με δάκρυα και πληγωμένη καρδιά, να είναι όμως ευλογημένο αν είναι να γίνει έτσι.

Όλοι στενοχωριούνται που δεν θα γιορτάσουν Πάσχα όπως τις προηγούμενες χρονιές. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο ένας γιατί δεν θα ψήσει αρνί, ο άλλος γιατί δεν θα κοινωνήσει από συνήθεια, ο άλλος γιατί δεν θα ρίξει δυναμιτάκια, ο άλλος γιατί δεν θα στολίσει Επιτάφιο. Ο καθένας για την πάρτη του». π. Σπυρίδων Σκουτής.

Αδελφοί.

«Περίεργα τα συναισθήματα. Οι δρόμοι έρημοι και οι εκκλησιές κλειστές κι εμείς κλεισμένοι στα σπίτια μας. Κλεισμένοι στα σπίτια μας όχι γιατί φοβόμαστε αλλά γιατί αγαπάμε». (Αρχιεπισκοποσ Ιερωνυμοσ).

«Μείναμε σπίτια μας για να μην ζήσουμε τα χειρότερα. Χρειάζεται κατανόηση σε αυτές τις στιγμές που περνάμε, χρειάζεται να καταλάβουμε ότι αυτό είναι πρόσκαιρο και χρειάζεται η οικονομία αυτή για να το ξεπεράσουμε». (Αρχιεπισκοποσ Ιερωνυμοσ).

Κι εγώ σ΄ σε τούτες τις συρράξεις έχω σαν αντίδοτο το ευαγγέλιο της Κυριακής των Απόκρεω, της Μελλούσης Κρίσεως. Ευτυχώς δεν αναφέρει μέσα το «πορεύεθε» απ’ εμού, όσοι προς καιρού, δεν ήλθατε προς με όταν οι καμπάνες σίγησαν εν καιρώ πανδημίας και μείνατε προσευχόμενοι στα σπίτια σας ή και το αντίθιετο.

ΚΥΡΙΕ

Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου, καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον