Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020

«Ταξίδι στ’ όνειρο»!


«Ταξίδι στ’  όνειρο»!
19 - 22 / 5  / 2006

«Έτσι λοιπόν αρμένισα τις θάλασσες για να ’ρθω στην άγια πολιτεία του Βυζαντίου»
Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς   «Sailing to Byzantium»


ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ  ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΩΣ, ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ 1934, ΠΕΡΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΩΣ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΓΚΟΜΙΑΣ ΚΛΗΡΟΙΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ – ΤΖΑΜΙ, ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ. ΤΙΣ ΑΝΠΟΛΩ  ΣΗΜΕΡΑ 10/7/2020,  ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ.

ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΜΠΟΜΕΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ΚΥΡΙΟΣ  ΙΔΕΝ






«Ταξίδι στο όνειρο»! Έτσι αποφάσισα να τιτλοφορήσω τις σκέψεις μου τούτες, μόλις επιστρέψαμε απ’ τη Πόλη. Μόλις ξύπνησα απ’ τ’ όνειρο!  Επήγαμε εκεί με ένα σκοπό, στο πλευρό του Μητροπολίτη μας κ. κ . ΙΑΚΩΒΟΥ και του Νομάρχη μας Παύλου Βογιατζή. Πήγαμε για να επισκεφτούμε τον Πατριάρχη μας και να συμμετάσχουμε στις εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο προς τιμήν των οφφικιάλων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την Κυριακή της Σαμαρείτιδος και συνάμα ημέρα εορτασμού των Αγίων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως. Ακόμα συμμετείχαμε στις εκδηλώσεις τις αφιερωμένες στη συνάντηση και ανάπτυξη σχέσεων των ομογενών νέων της Κωνσταντινουπόλεως μετά των ομογενών νέων Μ. Βρετανίας και Καναδά.
Επήγαμε εκεί, με πρώτο το δάσκαλο μας Παναγιώτη Τσακύρη, η Βυζαντινή και Παραδοσιακή χορωδία της Μητροπόλεως μας»,ΑΓΙΑΣ ΣΙΩΝ», η Βυζαντινή και Παραδοσιακή χορωδία της ενορίας Ι. Ν. Τιμ. Προδρόμου Λισβορίου και τα δυο παραδοσιακά μουσικοχορευτικά συγκροτήματα «ΑΡΙΩΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ» και «ΠΑΡΑΛΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ». Επήγαμε για να ‘χουμε την ευκαιρία και την τιμή να σταθούμε πλάι στον Πατριάρχη μας, μα και για ένα …όνειρο!
Παρασκευή 19 Μαΐου
Ξεκίνημα για τ’  όνειρο. Πρωί στο λιμάνι, οι διατυπώσεις, και στο καραβάκι με πλώρη  την Αιολική γη. Σε μιάμιση ώρα… Κυδωνίες. Στ’ αγιονέρια τ’  Αϊβαλιού.
Στα ματωμένα αυτά Αιγιοπελαγίτικα  νερά,  βοούν τα κουφάρια ναΐσκων και μοναστηριών, από δω κι από κει. Σηκωθήκαν να μας καλωσορίσουν!  «Είμαστ’ εδώ! Πάντα θα ‘μαστε δω!»  Πατήσαμε με τρεμάμενα τα πόδια την Αιολίδα γη των πατέρων. Με βουρκωμένα τα μάτια μπαίνουμε στα λεωφορεία και ξεκινάμε για την Πόλη. Τη Βασιλεύουσα Πόλη. Μέσα στους ατέλειωτους κάμπους, καθώς ανηφορίζαμε στ’ όνειρο, το μυαλό θολωμένο. Γιατί;
Και να! Μετά από οχτάωρη πορεία, μέσα από μέρη που και με τη βουβαμάρα τους βοούν… Ελληνικά, μέσα από πανεύφορα εδάφη, μέσα από   οχτάωρη αναπόληση, διαβάζουμε «ISTANBUL». Δε σημαίνει για τους Τούρκους τίποτα αυτή η λέξη· είναι απλά ένα όνομα, μας λέει η Πολίτισσα ξεναγός. Εμείς όμως ξέρουμε τι σημαίνει. Παρά τις προσπάθειες αιώνων για να λησμονηθεί η «Κωνσταντινούπολις» - ποτέ δεν την αναφέρουν οι Τούρκοι έτσι - και το όνομα και μόνο αυτό, βοά Ελληνικά. «Εις την Πόλιν»! Στη Βασιλεύουσα πόλη! Τότε που όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν εκεί!
    Βραδάκι φτάσαμε. Πώς να αντέξουν τα πόδια να πατήσουν τα χώματα τούτα; Χιλιάδες σκέψεις, χιλιάδες αναμνήσεις… Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ορθός, ατράνταχτος, πελώριος ίσαμε τον ουρανό, με το σπαθί του στο χέρι, ήρθε να μας ανοίξει δρόμο, μέσα στο συρφετό, που νωχελικά πηγαινοέρχεται πέρα δώθε. Κρύος ιδρώτας μας περιλούζει σύγκορμα την ώρα που τα πόδια μας πατούν της Πόλης τα χώματα τα ονειρεμένα.
Σάββατο 20 Μαΐου.
Ξυπνάμε στην Πόλη. Αλλιώτικο το ξύπνημα τούτο. Ξύπνημα με τρέμουλο στην καρδιά. Ξύπνημα με καρδιοχτύπι! Τι θα δούμε σήμερα; Τι θα συναντήσουμε; Λίγες φορές στη ζωή μας νοιώθουμε κάτι παρόμοιο! Στο δρόμο, κόσμος πολύς, κόσμος παντού, όλες τις ώρες, περπατά  συνέχεια. Κατά μόνας ή με παρέα, άνδρες και γυναίκες, με μαντήλια, ή… Δυτικές. Τσάι και φλυαρία. στις αγορές, στα πεζοδρόμια, στα μαγαζιά, παντού. Καστανάδες, λαχειοπώλες, ενοχλητικοί μικροπωλητές,  λούστροι, κουλουρτζήδες που φωνάζουν συνεχώς «σημίτ»-«σημίτ», ματζουνάδες, σαλεπτζήδες, στο λιμένα του Εμίνονου, εκεί απ’ όπου φεύγουν τα πλοιάρια για βόλτες στον Βόσπορο ή για το δρομολόγιο προς Χαλκηδόνα και Πριγκηπονήσσια (Πρώτη, Αντιγόνη, Χάλκη, Πρίγκηπος). Εδώ σμίγουν όλες οι θάλασσες, Κεράτιος και Βόσπορος και Θάλασσα του Μαρμαρά. Μαζί και η στεριά, η επτάλοφος Πόλη, η Βασιλίδα των πόλεων, με την Αγία Σοφία, με τους εμφανείς χιλιάδες μιναρέδες και τους μισοκρυμμένους – σχεδόν «παράνομους» τρούλους. Προορισμός μας, τα δύο τελευταία λιμάνια των Πριγκιποννήσων. Η Χάλκη και η Πρίγκηπος. Φτάνουμε στη Χάλκη μιάμιση ώρα μετά από την επιβίβασή μας, στο καραβάκι.
Ανεβαίνουμε τώρα στη Θεολογική Σχολή. Εμείς – μπορεί να ανέβει κανείς και με τα πόδια– στριμωχνόμαστε ανά τρεις σε αμαξάκια ιππήλατα, τρεμάμενα αλλά ανθεκτικά, που τα σέρνουν δυο άλογα . Φτάνουμε στον κήπο που περιβάλλει το κτίριο της Σχολής. Όλα όμορφα, πρωτόγνωρα, τακτοποιημένα στην εντέλεια.  Κοιτάζω τα σκαλιά, την ξύλινη είσοδο, το κτήριο, ενσωματωμένο στο περιβάλλον. Σταυροκοπιόμαστε και προχωράμε στην Αγιά - Τριάδα.
Ακολουθεί δέηση στο Ναό της Αγίας Τριάδος,  με τον Σεβ. Μητροπολίτη Μοσχονησίων κ.κ. Απόστολο, ηγουμένου της μονής και φύλακα αγγέλου της Σχολής με  συμπροσευχόμενο το δικό μας επίσκοπο, κ. κ. Ιάκωβο. Στην αίθουσα τελετών της Σχολής, παρόντων των οφφικιάλων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις και ομιλίες,  οι σχετικές με την ιστορία της Σχολής.
Τι να πει, κανείς γι’ αυτή τη Σχολή που γαλούχησε τόσους μαθητές, όπως τον Πατριάρχη μας, όπως το Μητροπολίτη μας όπως τόσους και τόσους άλλους κληρικούς, Θεολόγους, λαϊκούς; Κλειστή από το 1972, αναμένει από χρόνο σε χρόνο την επαναλειτουργία της. Όλα είναι έτοιμα, όλα καθαρά, για να δεχτεί ξανά μαθητές και φοιτητές. Τι να πει κανείς γι’ αυτή τη βιβλιοθήκη με τα 60.000 βιβλία της; Ο Ηγούμενος μητροπολίτης, με τη ζωντάνια του λόγου του, μας ξενάγησε στους χώρους της. Η παρουσία μας του έδωσε πολλή χαρά. Είπε αυτά που ζεί καθημερινά στην καρδιά του, μέσα στο σιωπηλό χώρο της Σχολής που βοά για το λαμπρό της παρελθόν κι ελπίζει στο μέλλον.
Οι ομορφιές της φύσης, η ησυχία του χώρου, η τοποθεσία του κτιρίου, συνδυάζουν αρμονικά αυτό που είναι φτιαγμένη: Μονή και Σχολή. Τώρα η Σχολή είναι κλειστή. Η Μονή όμως λειτουργεί. Καθημερινά γίνονται όλες οι ακολουθίες”, με λύπη, ελπίδα και προσδοκία για την ώρα που οι προσπάθειες του Πατριάρχη θα έχουν αποτέλεσμα και η Σχολή θα λειτουργήσει κανονικά για τις ανάγκες του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας όλης.
Η επίσκεψή μας κλείνει με θαυμασμό της θέας από τη βεράντα της Σχολής, τον αποχαιρετισμό την επιστροφή μας στο λιμάνι προκειμένου να πάρουμε το πλοίο για τον τελευταίο προορισμό μας: την Πρίγκηπο με τα εγκαταλελειμμένα και παρατημένα ξύλινα αρχοντικά των Ρωμιών που τα εγκατέλειψαν αναγκαστικά. Την Πρίγκηπο με τον ναό του Αγίου Γεωργίου όπου ακόμη προσεύχονται από κοινού Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι…
Το απόγευμα άλλες εκπλήξεις. άλλες εμπειρίες. Άγιος Κωνσταντίνος Σταυροδρομίου. Επίσκεψη, προσκύνημα, στον εορτάζοντα ναό Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης. Περιοχή υποβαθμισμένη και κακόφημη. Μα κει στέκει ολόρθος  και ακλόνητος ο Άγιος Κωνσταντίνος για να δίνει τη δικιά του μαρτυρία. Περιμέναμε να βρούμε ένα Ναό, εγκαταλειμμένο, ένα Ναό με πέντε – έξι, γεροντάκια, και βρεθήκαμε μπροστά στο απρόβλεπτο. Ναός πεντακάθαρος, περιποιημένος, εξωραϊσμένος. Κόσμος πολύς, γεμάτος ο ναός, μικροί, μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες. Στο θρόνο ο Πατριάρχης μας! Μπαίνοντας πήραμε το σταυρολούλουδο μας από τις κυρίες που κάθονταν στην είσοδο. Γιορτή μεγάλη, Μέγας, πανηγυρικός εσπερινός για την Βασιλεύουσα και τους κτήτορες της.
Κυριακή 21 Μαΐου.
Κωνσταντίνου και Ελένης, των Θεοστέπτων Βασιλέων και ισαποστόλων. Ημέρα γιορτής των κτητόρων της Βασιλεύουσας. Ημέρα γιορτής για τον πρώτο, Μ. Κωνσταντίνο, αλλά και τον τελευταίο, Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο, αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Ημέρα επίσκεψης στα δυο προπύργια της Ορθοδοξίας. Της Αγιά Σοφιάς  και του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.
«Εκεί που τέλειωνε ο Ιππόδρομος υψωνόταν, τότε όπως και τώρα, ο τρούλος της Αγίας Σοφίας, το αριστούργημα της βυζαντινής αρχιτεκτονικής και, στα μάτια πολλών, η ομορφότερη εκκλησία που έχτισαν ποτέ ανθρώπων χέρια. Κανένα άλλο χριστιανικό οικοδόμημα δεν πετυχαίνει τόσο πολύ να σε μεταφέρει στο κατώφλι ενός άλλου κόσμου, όπου το θάμβος τόσο εύλογα υπαινίσσεται την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης. Η χρυσαφένια αχλή στο εσωτερικό του, οι δέσμες φωτός που διαλύουν τους όγκους, οι πολύτιμοι λίθοι και τα μωσαϊκά κάτω από έναν τρούλο υπέρλαμπρο σαν τον ουράνιο θόλο, κάνουν ακόμη και τους στέρεους τοίχους να μοιάζουν όχι πια εμπόδια αλλά περάσματα σε μια υπερκόσμια πραγματικότητα».
Φτάνουμε στην είσοδο του ναού. Απ’ έξω γράφει ότι πρόκειται για το Μουσείο της Αγια-Σοφιάς. Ε!…Καλά τώρα!
  Μετά από κάποιες διευκρινήσεις από τους ξεναγούς, διασχίζουμε το προαύλιο γρήγορα, αφού βέβαια «…τα ακουμπήσουμε». Περνάμε τα ηλεκτρονικά μηχανήματα, λες και θα μπούμε στο μετρό, φτάνουμε στην είσοδο.  Ανατριχίλα, δέος, δάκρυα…
Τώρα περπατάμε ακροβατώντας στις μύτες των ποδιών μας  μη τυχόν και βεβηλώσουμε την ατέλειωτη Λειτουργιά. Όρθιοι μπροστά μας ο Ιουστινιανός κι η Θεοδώρα, ο Αλέξιος Κομνηνός, ο Ηράκλειος… . Η Άννα Κομνηνή πάνω στο Γυναικωνίτη μόλις και διακρίνεται μέσα απ’ το μαρμάρινο παραπέτι… Μυρουδιές κι  αρώματα, από τα θυμιατά και τα κεριά.
Φύλακες γρηγορείτε…
Μετά κατ’ ευθείαν στο Πατριαρχείο. Το οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Το φάρο της Ορθοδοξίας μας. Αφού κατορθώσαμε να ξεγλιστρήσουμε απ’ τα χέρια των πλανόδιων και των μικροπωλητών, τρυπώσαμε στην κυριολεξία στην αυλή του Πατριαρχείου μας. Ο Αστέρης  απ’ το δεξί αναλόγι, με το που μπαίνουμε διαφοροποιεί  τα πάντα. Άλλος κόσμος, άλλος τόπος, άλλος χρόνος. «Αινείτε τον Κύριον εκ των ουρανών…».
Ο Πατριάρχης μας μπροστά στην Αγιά Τράπεζα εν μέσω πλειάδας Αρχιερέων και του δικού μας βέβαια Μητροπολίτη, προσέφερε την αναίμακτη θυσία. Συνέχιζε ν’ ανεβαίνει τ’ ανηφόρι, που τόσοι και τόσοι μάρτυρες Πατριάρχες ανέβηκαν εδώ και 553 χρόνια για να φτάσουν εκεί ψηλά στο γαλάζιο ουρανό. Τι ευλογία… Τι συγκίνηση… Τι ανατριχίλα… Τι δέος… Τι δάκρυ…   
Το απόγευμα στο HOTEL  HILTON οι μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις.
«Σαν τα μάρμαρα της Πόλης…», βροντοφωνάζει η χορωδία, και όλοι δακρυσμένοι από κάτω χειροκροτούν.
«Έχε γεια Παναγιά»! Τραγούδι για το Γαλατά, τα Ταταύλα, το Γεντί-Κουλέ, τα Θαραπιά, το Νιοχώρι. «Έχε γεια Παναγιά», όνειρο ήτανε, (μα… δε) τα λησμονήσαμε!
Ο Πατριάρχης μας στο κέντρο παρακολουθεί με συγκίνηση και «επισυνάπτει ως η όρνις τα νοσσία εαυτής».
«Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο θεός τον παναγιώτατον και θειότατον, αυθέντην και Δεσπόστην ημών, τον Οικουμενικόν Πατριάρχην κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ»
Σήμερα, η Πόλη είναι μια μεγαλούπολη, μια τουρκο-κουρδική μητρόπολη, με πληθυσμό 15 εκατομμυρίων.  Εκεί, ένα μικρό πλήθος, μια εναπομείνασα μαγιά, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να διαφοροποιηθεί απ’ τη τουρκο-κουρδική αυτή μάζα,  που έπνιξε την Πόλη, γεμίζοντάς τη στην ασιατική πλευρά αλλά και εκατέρωθεν του Κερατίου.
Είναι ο Βαρθολομαίος και το Φανάρι, με τους εναπομείναντες,  1.800 όπως μαθαίνουμε Ρωμιούς, Γιουνάν (Ίωνες) εκεί, Γραικούς αλλού… Είναι πια στην Πόλη η «φολκλόρ» μειονότητα, που κανείς απ’ τους πλανητάρχες δε νοιάζεται γι’ αυτούς.
  Εκριζώθηκε ο ελληνισμός από τη Βασιλίδα των Πόλεων. Συνεχίζουν οι Τούρκοι να τον κλέβουν «νομότυπα» και με τις ευλογίες των πλανηταρχών…. Υπόφεραν και υποφέρουν οι άνθρωποι. Μπορεί τώρα να μην τους σκοτώνουν, να μην τους κακοποιούν, να μην αρπάζουν τις περιουσίες τους, όπως έγινε το 1955, το 1963, το 1974. Αλλά κάποιοι νόμοι που ψηφίζονται, εμποδίζουν την ανάπτυξη, πνίγουν την αξιοπρέπεια, καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα… Εν τούτοις υπάρχουν παντού της Ρωμιοσύνης τα σημάδια, μισοκρυμμένα, μισογκρεμισμένα, βεβηλωμένα,  είναι η αλήθεια. Όμως υπάρχουν. ¨Όπου κι αν κοιτάξεις η ματιά σου θα συναντηθεί μ’ αυτά.. Από την Αγία Σοφία ως τον Άγιο Γεώργιο στο Φανάρι, τον Άγιο Νικόλαο, τη Μονή της Χώρας, τα τείχη του Ιουστινιανού, το αγίασμα στο Μπαλουκλί και το Ελληνικό Νοσοκομείο, ως τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης στα Πριγκιποννήσια, που ακόμη περιμένει να ξαναλειτουργήσει (παρ’ όλα τα υπεσχημένα…).
Καλό κουράγιο και δύναμη στους εναπομείναντες.
Δευτέρα 22  Μαΐου.
Κεράτιος και περιήγηση στο Βόσπορο. Σμίγουν τα δάκρυα με του Βοσπόρου τ’ αγιονέρια, ανακατώνονται οι αναστεναγμοί με το μυρωμένο ανοιξιάτικο αεράκι. Εδώ σμίγει το παρελθόν με το παρόν και συντρίβεται η καρδιά κάτω από το βάρος του μεγαλείου της φυλής και της ταπείνωσης. Το γιατί δεν μπορεί να λεχθεί στο μεγάλο πόνο. Δεν βγαίνει, δεν απαντάται. Σιωπάς και εκστατικά ατενίζεις μέσα στους αιώνες το πριν και το τώρα.
 Κατόπιν Εσκί Χισάρ Τοπσουλάρ, Γιάλοβα. Το βραδάκι στην Προύσσα.
Τρίτη 23  Μαΐου.
Πηγαίνοντας “εις την Πόλιν” πηγαίναμε όντως με αγωνία. Σήμερα φεύγουμε με χαρά για το θησαυρό που μας αποκαλύφθηκε. Δεν μπορεί να ξεχαστεί η πόλη, γιατί είναι όνειρο, γιατί είναι ζωή. Δεν μπορεί να ξεχαστεί, γιατί μας χρειάζεται  για να ζήσουμε… Ταπεινά κλείνουμε γόνυ καρδίας στην Μητέρα Εκκλησία, το πρωτόθρονο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, και ζητούμε την ευλογία,
Κι εμείς στις Κυδωνίες τώρα πια, αφήνοντας πίσω μας την Αιολίδα, ξυπνάμε απ’ το όνειρο με ένα πιεστικό ερώτημα;
ΓΙΑΤΙ;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου